Drugi tom trylogii Andrew J. Offutta o Conanie z Cymerii pokazuje nam barbarzyńcę w sytuacji, w której pozostawiliśmy go po wydarzeniach z tomu “Conan i czarownik“. Odzyskał on uwięzioną w lustrze przez Hissar Zuula duszę, nie znalazł jednak jeszcze sposobu na to, by uwolnić ją ze zwierciadła. Jednak kiedy przypadkiem ratuje przed rabusiami nieostrożną szlachciankę, okazuje się, że jest ona kuzynką królowej położonego niedaleko niewielkiego królestwa Khoraji. Jest więc szansa na to, by zgodnie z przepowiednia Piaskuna koronowana osoba stłukła lustro, uwalniając uwięzioną w nim duszę.
Po drodze Conan ma jeszcze szansę wykazać się jako ochroniarz szlachcianki, na dworze królowej jest więc przyjęty jako bohater i odzyskuje swoją duszę. Moment, w którym wraca ona do ciała Conana, sprawia, że przez moment widzi on prawdziwe oblicze jednego z obecnych na dworze szlachciców. W ten sposób barbarzyńca odkrywa spisek, a potem, jak w dobrym kryminale, doprowadza do zdemaskowania używającego magii wroga.
Offutt chyba już nieco pewniej poczuł się w roli autora powieści o Conanie. Konstrukcja powieści jest nieco bardziej skomplikowana. Chociaż objętość książki nie powala, to jednak jest w niej już nieco mniej ilustracji, a więcej tekstu. Wciąż jednak nic nie tłumaczy powodów, dla których nie wydano całej historii o Conanie i amulecie, nazywanym Okiem Elryka, w jednym tomie. Na dodatek poszczególne tomy zostały w oryginale wydane w niewłaściwej kolejności. O ile “Conan i czarownik” ukazał się w 1978 roku, to drugi tom, czyli “Conan i najemnik” został wydany w 1980, podczas gdy trzecie część trylogii “Conan i miecz Skelos” był już w księgarniach w roku 1979. Co zabawniejsze polski wydawca zachował taką nielogiczną kolejność wydania poszczególnych części. Dziś nie ma to większego znaczenia, ale pamiętam, że w czasie gdy powieści te wychodziły w kilkutygodniowym odstępie, nie robiło to pozytywnego wrażenia.
Jeszcze słowo o tytule. Wprawdzie (na szczęście), oprócz Conana w powieści występuje jeszcze jeden najemnik, da się wiec znaleźć jakiś sens w tym tytule. Nie zmienia to jednak faktu, że oryginalne “Conan the Mercenary” sugeruje, że to Cymeryjczyk jest tytułowym najemnikiem. Być może chodziło o odróżnienie tej książki od obecnego już na polskim rynku zbiorku opowiadań Roberta E. Howarda “Conan najemnik”, jednak nie sądzę, by ktoś, kto przed laty zbierał tomy z amberowskiej “czarnej serii”, pominął tą książkę z powodu zbieżności tytułów.
Autor: Rafał Chojnacki
Andrew J. Offut, Conan i najemnik, Amber, 1994.